Kültür

Elden ve dilden düşürülen "umut" sözcüğüne inanırım ben...

Dilimizle kalbimiz arasındaki mesafe giderek açıldı. Elimize söz geçiremez olduk.

26 Nisan 2018 Saat: 15:09
Elden ve dilden düşürülen "umut" sözcüğüne inanırım ben...
Elden ve dilden düşürülen "umut" sözcüğüne inanırım ben...

Fotoğraf: Cemile Çakır

Yaralar yeni olsa bile hep eski bir hikayeyi taşırlar. İnsan doğarken bile eskidir çünkü. Mektup yazmak da eskidi sanki. Elimiz eskidi çünkü. Dilimizle kalbimiz arasındaki mesafe giderek açıldı. Elimize söz geçiremez olduk.

Hikmet’in, sırrın, anlamın, hevesin ve umudun kaçıp uzaklaştığı şu "nafile" günlerde... Dünyalıların “insan” denen varoluşsal hatanın ve devletlerin etrafında döndüğü şu günlerde… Bir hatanın, bir yaranın çevresini dolaştığımız şu günlerde… Mevsim anormallerinde çırpındığımız şu günlerde böylesi sayıklamalarımı “edebiyat yapmak!” ya da “yaşlılık alametleri!” zannedenler olabiliyor. Bana sorarsanız; yaşlılık “ten soğuması değil harf, dil ve umut soğumasıdır…”

Gideceği bir yer olmadığında sözcüklere ve yaralarına gider insan. Ya da sözcükler ve yaralar ona gelir. Eskicilerin bile hatırlamadığı sözcükler yolumuzu kesiyor kimi zaman. Dilin bile hatırlamadığı sözcükler bunlar.

Elden ve dilden düşürülen "umut" sözcüğüne inanırım ben...
Elimden ve dilimden düşürmem ki yaralanmasın...

.................................................................................................................................................

Eskiden tümümüz bir cümleye sığardık ve mutluyduk... Eskiden hepimiz bir beyaza sığardık...

Cümlenin sahipleri cümleyi ve kendini terk edince, cümlenin ve cümlemizin ışığı söndü. Birbirimizi ve hakikati görmemizi sağlayan zaman yok oldu. Şimdi yeni bir cümlenin içinde toplanıp, harflerin ve anlamların ışığını yakmanın hevesindeyiz.

Her şey bize çok yakındır ama aynı zamanda çok uzaktır. Kalbimiz kadar yakındır her şey bize, evcilleşip dilimizi evcilleştirdiğimiz kadar uzaktır. Her uzaklık yakında ve yakınlıkta saklıdır. Uzaklık “mesafe” değil iletişimsizlik yarasıdır. Biz bunu bazen bilir bazen bilemeyiz.

Bir harf kendi başına kelime, kelime kendi başına cümle olmayı bilmez. Birbirlerine “Gelin hep birlikte cümle olalım” demezler. Onları cümle olmak için biz çağırırız. Lakin “çağıran” cümlesini terk edince başlar kış. Yaralarımız "ben beyaza gidiyorum" der. Hal böyle olunca “ben” varım “biz” varız diyemeyiz. Kendi dışında her şeyi susturan insanın anlamsız bir "gürültüden" ibaret olduğunu bilmeyiz.

Her insan hakikatin ışığında kendini inşa eder. Muhalif, sadece yeryüzünü ve gökyüzünü değil kendini de cümlelerle ve kalple ölçer. Her insan kendini başkasında ve başkasının kalbinde de sınar. İnsan, gökyüzünün altında, toprağın üstünde ikamet ettiği sürece, kalp ve vicdan insanın ölçüsüdür. Yeryüzünde olmak, göğün altında olmak, ince ince konuşmak, kalın kalın susmak demektir. Biz bunu bilmeyiz...

Bazı cümleler her zaman kıştır. Aklımızı üşütürken kalbimizi ısıtır. Biz bunu bazen bilir bazen bilmeyiz.

YORUMLAR

Bu Habere Yorum Yapılmadı. İlk Yorumu Siz Yapmak İster misiniz? 
Lütfen Resimdeki kodu yazınız
 

Net Haber Ajansı Tavsiye Formu

Bu Haberi Arkadaşınıza Önerin
İsminiz
Email Adresiniz
Arkadaşınızın İsmi
Arkadaşınızın E-Mail Adresi
Varsa Mesajınız
Güvenlik KoduLütfen Resimdeki kodu yazınız