Benim hiç ağacım olmadı...
Yolumu gözlemedi hiçbir ağaç. Hiçbir ağaç yapraklarını sadece benim için biriktirmedi. Bunaldığımda, yapraklarının koynunda sakladığı rüzgârı boşaltmadı başımdan. Geçmişe ve geleceğe koşup terlediğimde sırtıma mendil koyar gibi uzatmadı dallarını. Ne çocukluk hayallerime karıştı suyu, ne de saçlarımın arasına sadece benim için rüzgarlandırdı şarkılarını. Ama ben bütün ağaçların ve ormanların sırdaşı oldum. Gövdelerine dayadım usulca kulağımı. Masallarını dinledim. Bir ağaçta uyudum, bir başka ağaçta rüya gördüm. Bazılarında sorularımı bazılarında cevaplarımı unuttum. Yine de benim hiç ağacım olmadı...

Ben nerede, ne zaman düşsem hep o ağacın altına düşerim.
Düşmeyi severim... Üşümeyi ve hatırlamayı da...
Her üçünü de bisiklet öğretti bana...
Düştüklerimi kimseye söyleyememek gibi bir huyum var....

Hatırlamayı özellikle severim...

(Eksik ve Uzak" adlı öykümden)

Fotoğraf: Biz Ünyelilerin "kavak" dediği Çınar Ağacı...